Hayatında hep yanında olamasa bile iyi ki var diye düşünebileceğin birisinin olması ne kadar güzel bir duygu aslında.. cunku uzaginda bile olsa o insanin senin hayatinda olmasi,onu hissedebilmen seni mutlu etmeye yeter de artar bile..o esnada anlatamasan,konusamasan bile içinde bir yerlerde ona anlaticam düşüncesini tutabilmek, ozellikle de bunlari karsilikli olarak hissedebilmek insani guzelligin otesinde farkli bir duyguya surukler.. esasen zor bulunabilen birsey icinde yasadiklarini,hissettiklerini tek bir insana anlatmayi beklemek cunku hayatımızda, çevremizde, telefonumuzda, facebook'umuz ve twitter'imiz da bile sayisiz insan var aslinda duygularimizi paylaşabileceğimiz. O zaman neden sadece tek bir insana anlatma ihtiyaci duyuyoruz ya da neden o insana anlatınca mutlu olacağımızı düşünüyoruz?Sanki yasadiklarimizi o insana anlatinca,yasadiklarimiz tamamlaniyormus gibi..Obur turlu hep bir eksik,hep bir boşluk..Belkide buna göre hayatimizdaki kişilerin yerleri farkli oluyor. Kimi en yakin arkadasimiz,kimi ailemizden biri,kimi sevgilimiz oluyor..Ama bazen oyle insanlar giriyor ki hayatimiza ne kafamizdaki en yakin arkadasimiz oluyor ne de baska birsey aslinda birden çok kişi oluyorlar bizim için işte tam o noktada onlari kaybettigimizde,görüşemediğimizde içimizdeki boşluğu yapay seylerle dolduruyoruz.Daha doğrusu doldurduğumuzu saniyoruz. Ya kendimizi dizilere veriyoruz ya arkadaş görüşmelerine ya da görevlerimize. Ama gün içerisinde öyle bir vakit geliyor ki insanin içi özlemle doluyor.Konuşmaya gerek yok o esnada aslinda o insanin tek bir dokunusu veya sadece dizinde yatmak bile yeterli oluyor. Sanki vucundaki molekuller senin yerine konusmus olmus kadar oluyor zaten. Oyle bir etkilesim icerisinde oluyorsun ki aklindan gecenleri biliyorsun,ne hissettigini anliyormussun gibi..oyle ki ikinizde agzinizi actiginizda soylediginiz ilk cumle ayni oluyor.. o yuzden yaninda olamasa bile bu insan aslinda ne hissettigini anlamak cok da zor olmuyor,ya da tekrar yaninda olacagi ani beklemek.. yasadigin zorluklar sadece o ana ozgu oluyor ama yanyana geldiginde sanki arada hicbirsey yasanmamis gibi,bilincini kaybetmis gibi anin tadini yasiyorsun. seni tamamlayan birseyler yaninda oldugu zaman eksiklikleri gormuyorsun cunku sen zaten tamamlanmis oluyorsun.. Peki temelli olarak kaybettigimizde nasil doldurmamiz gerekiyor icimizdeki boslugu ya da doldurulabiliyor mu?İste bu su anda cevabini hic bilmedigim bir soru. Ne de olsa butun sorularin cevaplari onceden bilinmek zorunda degil bazen yasayarak ogreniyorsun cevaplari...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder